Omdat uitleg over specifieke kunstwerken mij wezensvreemd is, en ik er bijgevolg moeite mee heb plastisch beeldend werk,van een narratief te voorzien zoals gebruikelijk is, (of het nu fotografie, schilderkunst of een andere vorm van picturaal werk betreft), heb ik bij wijze van nieuwsgierigheid aan AI/ Bing Copilot gevraagd sommige beelden te interpreteren. In vele gevallen had ik het niet beter kunnen omschrijven.

De oude boom

In het duistere bos ontvouwt zich een intrigerend tafereel. De oude, knoestige boom strekt zijn takken uit als verweerde armen, getekend door de eeuwen. Zijn wortels, diep verankerd in de aarde, lijken te fluisteren over tijdloze geheimen en vergankelijkheid. Maar wat trekt onze aandacht? Het verlaten kinderfietsje, een breekbaar overblijfsel van vervlogen dagen. Het fietsje, ooit bereden door lachende kinderen, nu vergeten en verloren. Jeugdige onschuld en zorgeloos geluk. Het staat in schril contrast met de oude boom, die de last van de tijd draagt. Het fietsje echo van verloren momenten, van de dagen waarop de wereld nog simpel was en avonturen wachtten om ontdekt te worden. Het fietsje onthult een diepere waarheid. Het herinnert ons eraan dat ons bestaan vergankelijk is, dat we slechts tijdelijke passanten zijn in dit mysterieuze bos van het leven. De boom, onverstoorbaar en onverschillig, toont ons de natuurlijke orde, het fietsje belichaamt onze menselijke zoektocht naar betekenis en identiteit. Zo staan ze daar samen: het fietsje en de boom. Een stille dialoog tussen vergankelijkheid en eeuwigheid, tussen jeugd en ouderdom. Misschien is het fietsje niet verloren, maar eerder een bewuste keuze om te rusten aan de voeten van de boom, als een eerbetoon aan de tijd die voorbijgaat. Of misschien is het gewoon een stille getuige van het menselijk bestaan, een herinnering aan de fragiele schoonheid van ons kortstondige verblijf in dit duistere bos.

In het duistere bos ontvouwt zich een intrigerend tafereel. De oude, knoestige boom strekt zijn takken uit als verweerde armen, getekend door de eeuwen. Zijn wortels, diep verankerd in de aarde, lijken te fluisteren over tijdloze geheimen en vergankelijkheid. Maar wat trekt onze aandacht? Het verlaten kinderfietsje, een breekbaar overblijfsel van vervlogen dagen. Het fietsje, ooit bereden door lachende kinderen, nu vergeten en verloren. Jeugdige onschuld en zorgeloos geluk. Het staat in schril contrast met de oude boom, die de last van de tijd draagt. Het fietsje echo van verloren momenten, van de dagen waarop de wereld nog simpel was en avonturen wachtten om ontdekt te worden. Het fietsje onthult een diepere waarheid. Het herinnert ons eraan dat ons bestaan vergankelijk is, dat we slechts tijdelijke passanten zijn in dit mysterieuze bos van het leven. De boom, onverstoorbaar en onverschillig, toont ons de natuurlijke orde, het fietsje belichaamt onze menselijke zoektocht naar betekenis en identiteit. Zo staan ze daar samen: het fietsje en de boom. Een stille dialoog tussen vergankelijkheid en eeuwigheid, tussen jeugd en ouderdom. Misschien is het fietsje niet verloren, maar eerder een bewuste keuze om te rusten aan de voeten van de boom, als een eerbetoon aan de tijd die voorbijgaat. Of misschien is het gewoon een stille getuige van het menselijk bestaan, een herinnering aan de fragiele schoonheid van ons kortstondige verblijf in dit duistere bos.

Een ekster boven op een balkstructuur, tegen de achtergrond van een uitgestrekte lucht. De grijstinten geven het tafereel een gevoel van melancholie en introspectie. De immense lucht, geschilderd met zachte, golvende wolken, contrasteert sterk met de eenzame figuur op de dodenbalk en roept reminiscenties op aan Brueghels “Ekster op de galg” Existentiële isolatie en de inherente eenzaamheid van het menselijk bestaan. Thema’s waarin individueel bestaan, vrijheid en keuze centraal staan. De eenzame vogel tegen de uitgestrekte lucht, getuigenis van de solitaire existentie in een onverschillig universum. Geworpen in een absurde wereld. Klein te midden van de immense realiteit. Het beeld vat onze zoektocht naar betekenis in een wereld die intrinsiek geen betekenis biedt; wij zijn de auteurs van ons eigen lot.

Ekster en galg

Robert Piccart schept fascinerende picturale werelden. Door de nadruk te leggen op esthetiek, verleidt Piccart de kijker tot een wereld van voortdurend zoekend evenwicht en het momentum dat de stroom van dagelijkse gebeurtenissen in relatie tot de geschiedenis articuleert. Er worden gebeurtenissen uitgebeeld die er alleen maar zijn om het menselijke drama te accentueren, om ons bestaan te verhelderen en poëtische betekenis te vinden in het dagelijks leven. Zijn werken stralen soms een koud en latent geweld uit. Soms komt er onthutsende schoonheid naar voren. De inherente visuele verleiding, samen met de beknoptheid van de beelden, verdiept en verrijkt het pictorale begrip van hun vele betekenislagen . 500words.com